“Het mag niet voor niets zijn geweest”

In de woorden van….

Caro Bridts, is een opgeleide ervaringsdeskundige armoedebestrijding en sociale uitsluiting. Zij klom uit de armoede en trok de deur dicht voor het seksuele misbruik dat ze onderging. Sinds tien jaar werkt ze bij Samenlevingsopbouw Brussel. Hier kreeg ze, met steun van een coach en gans de organisatie, de tijd en ruimte om haar eigen talenten te ontdekken om deze op een professionele manier te kunnen inzetten. Zo kon ze diepe kwetsuren ombuigen tot ‘krachten’. Nu strijdt ze voor een menswaardige samenleving waar iedere mens toegang heeft tot grondrechten. Doordat ‘stigmatisering’ en ‘taboes’ omtrent haar vroegere situatie nog steeds te vaak voorkomen, komen mensen tegenover elkaar te staan. Caro vertrekt daarom steeds vanuit sensibilisering.

 “Het mag niet voor niets zijn geweest. Ik wist dat wat ik meemaakte onaanvaardbaar was, maar de toegang vinden tot hulpverlening en uit armoede geraken was een lang proces. Je weet niet hoe of wat, je bent beschaamd, je wordt met de vinger gewezen alsof het je eigen schuld is… Maar mijn rebels kantje zei: “Dat onrecht en die onmacht, daar moet ik tegenin gaan”!

Maar vooraleer ik de kracht vond is er veel tijd voorbij gegaan. Je sluit je op en je voelt aversie tegen de maatschappij die de verantwoordelijkheid vaak bij jezelf legt. Het onderwijs vormde dan ook niet meteen een simpele uitweg. Je gedraagt je niet ‘volgens de norm’ waardoor je wordt gestraft in plaats van naar oorzaken en constructieve oplossingen te zoeken. Zo voel je nog meer onbegrip en zet je je af tegen de maatschappij in zijn geheel.

De situatie waarin ik en nog steeds veel vrouwen zitten, aanklagen, is geen simpele zaak. Elke dag tracht ik de samenleving en politici te overtuigen om ons te erkennen. Steeds op dezelfde nagel moeten kloppen is een uitputtingslag. Maar wanneer men dan zegt tegen mij: “Komaan Caro, klop nog eens op tafel, zeg het hen nog eens en laat die tranen van frustratie maar vloeien want dat zijn niet enkel jouw tranen maar ook de onze” dan krijg ik terug kracht om te blijven doorzetten om structurele veranderingen te eisen.

Want de urgentie die is er! Peking+20[i],  lijkt misschien een ver-van-mijn-bedshow maar dat is het allesbehalve wanneer in België 1 op 6 kinderen in armoede geboren wordt, het armoederisico in België 15% van de bevolking bedraagt, de groep alleenstaande vrouwen steeds groter wordt, er zoveel mensen in de werkloosheid vallen en de signalen voor beterschap ontbreken. Vrouwen zitten bovendien dan nog eens in een kwetsbaardere positie aangezien de keuzes die we als vrouw kunnen maken worden beperkt. “Kiezen” voor een halftijdse job bijvoorbeeld omdat kinderopvang even duur is als een voltijds loon of omdat het anders niet valt te combineren met een gezin zorgt op lange termijn ervoor dat we minder rechten kunnen opbouwen.

In ons samenlevingsmodel wijzen we elkaar naar de vinger. En dat systeem dat kunnen wij veranderen want wij zijn verantwoordelijk en hebben samen de kracht om doorheen muren te breken. Om wezenlijke veranderingen te krijgen moeten we daarom bij onszelf beginnen. Ook ik moet erover waken dat ik niet met anderen beschuldig maar toegang zoek tot en in interactie treed met iedereen.

Mijn oproep voor Peking +20 is daarom: erken mensen in armoede als volwaardige mensen! Erken de noodkreten van vrouwen in plaats van hen met de vinger te wijzen. Voor mij kwam die eerbiediging door te gaan getuigen en mijn job te mogen uitoefenen. Maar vandaag gaat het niet meer over mij. Niet enkel ik heb recht op erkenning. De oefening die we NU moeten maken is daarom nadenken over een samenlevingsmodel waarin iedereen in gelijkwaardigheid kan samenleven. Dat is de uitdaging voor mij, de sector en de besluitvorming!”

[i] Peking+20 is de 4^de evaluatie, georganiseerd door de Commission on the Status of Women van de Verenigde Naties, van het Peking Actieplatform. Het Peking Actieplatform werd door 189 staten opgesteld in Peking in 1995 en vormt de blauwdruk voor het behalen van gendergelijkheid in de wereld.